در دوران بیماری
بهبودی، رهایی ما از زندگی در شرایط واقعی آن را تضمین نمی کند. در انجمن معتادان گمنام ، ما می توانیم پذیرش واقعیت زندگی را که گاهی با خود ، بیماری یا مصدومیت نیز به همراه دارد ، یاد بگیریم. در NA ، آموخته ایم که استفاده از اصول روحانی ، به ما کمک می کند تا از دوران سخت ، گذر کنیم. وقتی به عجزمان اقرار کنیم ، می توانیم بیماری مان و هر گونه درمان دارویی لازم را نیز بپذیریم. ممکن است اقرار به عجزمان در برابر احساساتی که در زمان بیماری داریم نیز ، کمک کننده باشد.
بیماری یا مصدومیت ، تنش زا هستند و تنش ، می تواند ما را در خطر لغزش قرار دهد. حتی می توان گفت که اغلب ، وقتی با بیماری ای مواجه می شویم ، نیاز بیشتری به برنامه NA داریم. ما می توانیم با بهترین تلاش روز به روز خود در بنا کردن پایه ای قوی در بهبودی ، خودمان را برای چنین دوران پرتنشی ، آماده کنیم. قدم هایی که ما ، امروز، برمی داریم ، در زمانی که به آن ها احتیاج داریم ، کمک مان خواهند کرد.
روبرو شدن با بیماری ، یک فرایند است. فرایندی که ما در آن ، اغلب ، انکار ، چانه زدن ، خشم ، اندوه ، تسلیم و پذیرش را تجربه می کنیم. به هر حال ، شاید درک این نکته که این مراحل ، به طور طبیعی ، بخشی از این فرایند هستند ، ما را تسکین دهد. پذیرش یک چیز ، الزاما به این معنی نیست که ما آن چیز را دوست داریم. ما می توانیم چیزی را دوست نداشته باشیم و با این حال ، آن را بپذیریم.
” من با وجود دردهای عذاب آوری که داشتم ، توانستم پاک شوم. از خدا می پرسیدم : چرا من؟ متوجه شدم که در کمبود ایمان ، پذیرش و امید به سر می برم. من فقط در سال اول، رنج کشیدم و به لطف خدا ، پاک ماندم. در مقطعی از سال دوم بهبودی ام ، من شروع به بکارگیری اصل تسلیم در بیماری ام کرده و رابطه نزدیک تری با نیروی برترم ایجاد کردم.
روزهای زیادی هستند که که آرزو می کنم ای کاش ، همه چیز فرق داشت. هنوز ، بعضی از روزها این سؤال را می کنم که چرا من؟ حالا می دانم که من می توانم یک بیماری مزمن را تجربه کنم و به اعتیاد فعال باز نگردم.
بعضی اوقات ، دچار حالت ” اگر فقط می شده و افسوس می شوم و سایر معتادان ، به من می گویند که آن ها هم ، این حالت را پیدا می کنند. حتی در این شرایط نیز، هر روز ، خداوند را به خاطر موهبت NA، زندگی ام و عشقی که در نتیجه این برنامه بهبودی ، یافته ام ، شکر می کنم.”
لازم است که ما درباره بیماری مان با سایر معتادان در حال بهبودی انجمن مشارکت کنیم. در صورت امکان ، ما در تعداد بیشتری از جلسات، شرکت می کنیم اگر قادر نیستیم در جلسات شرکت کنیم و می توانیم تقاضا کنیم تا جلسات را نزد ما بیاورند، حمایت دیگران ، در زمان بیماری یا مصدومیت ما، بسیار مهم است.
تجربه ما در بهبودی ، نشان می دهد که ما حق انتخاب داریم . ما می توانیم به هر تجربه ای، یا به شکل یک بحران و یا به صورت فرصتی برای رشد روحانی نگاه کنیم. در حالت دوم ، بیماری و مصدومیت ، فرقی با سایر تجربه های زندگی ندارند. اگرچه ، ممکن است ادامه تمرین روزانه بهبودی ، در زمانی که در حال رنج کشیدن هستیم . مشکل تر باشد ولی راه کارهای دوران بیماری نیز همان راه کارهای زمان سلامت هستند. ما می توانیم از طریق تمرین مداوم یک برنامه روحانی ، بهبودی مان را در دوران بیماری مان ، حفظ کنیم.
مطلع کردن پزشک مان
اگر ما در مورد اعتیادمان ، صداقت نداشته باشیم ، تعیین نوع درمان ، برای هر پزشکی ، کار دشواری خواهد بود. بسیار مهم است که ما پزشک مان را در مورد این که یک معتاد در حال بهبودی هستیم ، مطلع سازیم. شاید لازم باشد به طور مختصر ، در مورد اعتیاد، بدان گونه که آن را می شناسیم ، با پزشک مان ، صحبت کنیم. از همه مهم تر این که ما برای او روشن می کنیم که نمی توانیم از دارو استفاده کنیم مگر آن که ضروری باشد. صداقت ما به پزشک مان کمک خواهد کرد تا به طور دقیق نیازهای ما را تشخیص دهد.
“قرار بود یکی از خانم هایی که رهجوی من است. تحت یک عمل سخت جراحی قرار بگیرد. او احساس خجالت می کرد و از این که پرسنل پزشکی” با شنیدن این که او یک معتاد است جور دیگری با او رفتار کنند می ترسید. او حاضر بود که بهبودی اش به خطر بیفتد اما آبرویش نرود . خدا را شکر که او ، احساساتش را با من مشارکت کرد. من به او کمک کردم تا متوجه شود که باید از ترس بگذرد و پرسنل پزشکی را از اعتیادش آگاه کند او تصمیم گرفت که با پزشک اش صادق باشد، در نتیجه، بهبودی او به جای آن که به خطر بیفتد، تقویت شد. ”
همانطور که پزشکان ما ، مسئول مراقبت های پزشکی ما هستند ما نیز مسئول بهبودی خود هستیم. ما این حق را داریم که مثل یک شریک پایاپای ، با مطلع کردن پزشک مان از نیازهای مان و سؤال کردن در مورد حق انتخاب های مان، سهمی در درمان خود داشته باشیم.
مصرف دارو در بهبودی
انجمن معتادان گمنام ، به عنوان یک کل ، هیچ عقیده ای در مورد موضوعات خارجی از جمله مسائل مربوط به سلامتی ، ندارد ، توجه ما برروی بهبودی از بیماری اعتیاد ، معطوف است. اگرچه ، وقتی دچار یک بیماری یا مصدومیت می شویم ، بهبودی ، سخت می شود ولی این مسئله ، نباید ما را از بهبودی ، دور سازد.
مسئولیت نهایی برای تصمیم گیری های پزشکی ، به عهده خود فرد می باشد. اگر ما انتخاب کنیم که مصرف دارو را بپذیریم ، در آن صورت همیشه حمایت های زیادی در انجمن جهت کمک به ما موجود است . به طور مثال ، ما می توانیم دوازده قدم را تمرین کنیم ، با راهنمای مان ، تماس مرتب داشته باشیم و در مورد احساسات و انگیزه های مان ، بنویسیم و در جلسات ، مشارکت کنیم. با حمایت سایرین در انجمن معتادان گمنام ، ما قدرتی را که لازم داریم تا برای بهبودی شخصی خود تصمیمات سالم بگیریم ، کسب می کنیم.
استفاده از دارو در بهبودی ، اغلب ، موضوع بحث برانگیزی است. بهتر است پیشنهاد کتاب پایه مبنی بر مشاوره با متخصصین در زمینه مشکلات پزشکی مان را به یاد داشته باشیم. وقتی به خاطر داشته باشیم که تنها لازمه عضویت ، تمایل به قطع مصرف است و ما هم به عنوان اعضاء ، می توانیم قضاوت مان نسبت به سایرین را کنار بگذاریم، پاکی ، برای هر کدام از ما ، موضوعی است که باید به صورت شخصی با راهنما و نیروی برترمان ، درباره آن تصمیم بگیریم، قضاوت ما ، ممکن است باعث صدمه بزرگی به یک معتاد دیگر شود.
” من کسی بودم که اعتقاد داشتم مصرف هر چیز به هر دلیلی ، لغزش محسوب می شود . تا وقتی که خودم در بهبودی و با چنین شرایطی روبرو شده بودم ، فکر نمی کردم که شاید خودم هم روزی مجبور به مصرف دارو شوم. به یاد می آورم که به جلسات می رفتم و افراد از من می پرسیدند که آیا لغزش کرده ام و به من می گفتند که یک چیپ سفید بگیرم، این طرز برخورد خیلی مرا آزار می داد و می ترساند ، من احساس طردشدگی و تنهایی می کردم زیرا به نظر می رسید که هیچ کس نمی فهمد که من چقدر به قدرت و امید ، نیاز دارم ”
وقتی برای کسی که او را می شناسیم ، دارو تجویز می شود ، ما می توانیم با | پیشنهاد حمایت به او و مشارکت تجربه ، قدرت و امیدمان ، به او کمک کنیم. ما با حمایت از بهبودی یک معتاد دیگر به وسیله مراقبت، عشق و توجه ، هدف اصلی مان را برآورده می سازیم.
نمی توان قدرت بیماری اعتیاد را دست کم گرفت. صرف نظر از این که ما چگونه برنامه روحی و روحانی خود را کار می کنیم ، ممکن است مانند زمان مصرف به دارو ، واکنش نشان دهیم. نوع دارو یا این که این دارو : همان مادة مصرفی ما بوده است، اهمیتی ندارد. هر دارویی می تواند وسوسه و اجباری که ما را در زمان مصرف به بند کشیده بود ، آزاد سازد. تجربه ما نشان داده است که هیچ دارویی برای ما ، بی خطر نیست.
” بدن من ، تفاوت بین استفاده از داروی مسکن ضروری و سواستفاده از مواد مخدر را نمی داند . امروز ، من باید با خودم صادق بوده و برای کمک گرفتن ، به نیروی برترم، رو بیاورم. هربار که داروی مسکنی برای من تجویز می شود ، من انگیزه هایم را برای مصرف آن ، بررسی می کنم. آیا من از دارو ، برای کشته شدن ، استفاده می کنم يا من تصور می کنم که درد دارم یا واقعا درد دارم؟! یا در مورد آن ، مبالغه می کنم ایا الان این داروه ضروری است؟ اگر ضروری است، یک شبکه حفاظتی ، بین راهنما ، دوستان بهبودی ، خانواده و تیم پزشکی من، می تواند تشکیل شود تا من تحت کنترل دارو نباشم. احتمالا برای تنظیم یا کنترل مصرف هر دارویی ، من بدترین فرد هستم”
همانطور که ممکن است که ما به بیماری ، به شکل فرصتی برای توجیه مصرف مواد ، نگاه کنیم ، ممکن هم هست که تفریط کنیم. بعضی اوقات ، ما لجبازانه اصرار می کنیم که بیش تر از پزشک مان ، می دانیم. ما ، درمان دارویی را قبول نکرده و مشکلاتی که نیاز به توجه دارند را نادیده می گیریم. نادیده گرفتن مشکلات مربوط به سلامتی ، به دلیل ترس یا غرور ، ممکن است مسائل را برای ما بدتر کند.
” زمانی که حدود یکسال و نیم پاکی داشتم ، به خاطر کشمکش های اولیه ام با یک بیماری عود کننده ، رنج می کشیدم. راهنمایم به من گفت که نقش یک شهید را بازی نکنم و به پزشک ام که می داند من یک معتاد در حال بهبودی هستم ، مراجعه کنم. من گوش نکردم و در نتیجه، به مدت پنج روز همراه با داروهای قوی ، در بیمارستان بستری شدم. اگر من به پیشنهاد راهنمایم گوش کرده بودم، داروی ملایم تری برای زمان کوتاه تری ، برای من تجویز می شد”
داروهای معمولی و بدون نسخه نیز می توانند خطر جدی ای برای ما محسوب شوند. اگر چه، بعضی از داروهای بدون نسخه ، علامت ” بدون مخدر” دارند ولی ممکن است باعث تغییر حالت ما شوند. این نکته مهم است که ما درست به اندازه ای که در مورد مصرف سایر داروها دقت به خرج می دهیم، در مورد مصرف آن ها نیز. دقیق باشیم. هر دارویی ، چه با نسخه و چه بی نسخه قابلیت این را دارد که مورد سؤمصرف قرار گیرد
بعضی اوقات روش های دیگر درمانی ، می توانند استفاده شوند. در بسیاری از این روش ها درمان دارویی وجود ندارد، یا مقدار آن کم است یا این که مصرف دارو باعث تغییر حالت یا تفکر ما نمی شود. این روش دیگری است که از طریق آن . ما می توانیم مسئولیت برای بهبودی مان را حتی در دوران بیماری تمرین کنیم. بعضی از اعضای NA، می گویند که با کشف و استفاده از این روش های جانشینی ، احساس قدرت روحانی کرده اند.
به وسیله زندگی براساس برنامه انجمن معتادان گمنام ، ما در زندگی مان ، ثبات قدم پیدا می کنیم. همچنین، می توانیم با به کارگیری برنامه ، به کسب تعادل در زمان بیماری مان ، کمک کنیم، مشارکت صادقانه با پزشک و راهنمای مان ، تکیه کردن به یک نیروی برتر و تمرین دوازده قدم ، روش هایی هستند که به تک تک افراد کمک می کنند تا به یک تعادل راحت و مناسب ، برسند.
شرایط اورژانس
بعضی اوقات ، مراقبت های اضطراری ، ضروری می باشند. وقتی چنین اتفاقی می افتد ، اغلب از ما خواسته می شود تا به سرعت ، تصمیم بگیریم. در این حالت ، توجیه مصرف داروهایی که ممکن است ضروری نباشند، آسان است. بهتر است در صورت امکان، معتاد دیگری در این شرایط سخت ، در کنار ما باشد. تکیه کردن به دیگران ، می تواند ، ترس و افکار غیر منطقی ای که شاید ما در مواجه شدن با شرایط اضطراری به تنهایی ، تجربه کنیم را کاهش دهد. احساس تنهایی ، در چنین زمان هایی ، اغلب برای معتادان ، خطرناک است.
” اگرچه فکر می کردم تنها هستم ولی تنها نبودم چون دعا می کردم. سپس به راهنمای ام زنگ زدم و او به اورژانس بیمارستان، آمد. آنجا، من تحت معاینه قرار گرفتم و به من ، پیشنهاد دارو شد. من ، اعتیادم را برای دکتر توضیح داده و سوال کردم که آیا مصرف نکردن دارو ، به قیمت زندگی ام تمام می شود. با حمایت راهنمای ام ، من توانستم که یک تصمیم آگاهانه بگیرم.”
در شرایط اضطراری ، حضور یک دوست قابل اعتماد و ایمان به یک نیروی برتر، گران بها است، قدرتی که ما از این حمایت کسب می کنیم ، می تواند به ما کمک کند تا به جای تصمیم گیری ای که باعث به مخاطره انداختن بهبودی مان می شود . تصمیمی بگیریم که بهبودی مان را تقویت می کند. حتی در وضعیت اضطراری نیز ، ما می توانیم کماکان ، از برنامه بهبودی مان ، استفاده کنیم.
بیماری های مزمن و غیر قابل علاج در بهبودی
ممکن است برای بعضی از اعضاء ، یک بیماری مزمن یا غیرقابل علاج تشخیص داده شود. طبیعی است که واکنش نسبت به چنین خبری ، همراه با ترس ، یأس و خشم باشد. ممکن است تردید و ناامیدی ، ایمان سخت به دست آمده ما نسبت به یک نیروی برتر را تحت شعاع قرار دهد. به هر حال ، ما متوجه شده ایم که ادامه بهبودی مان در زمان کشمکش با یک بیماری مزمن یا غیر قابل علاج ، نیز، امکان پذیر است
” وقتی برای اولین بار، تشخیصی که در مورد من داده شده بود را شنیدم احساسات مختلفی به من دست داد. ترس نبود. چون من از قبل بیماری اعتیاد داشتم. مگر یک نفر ، چقدر ظرفیت دارد؟ این بار ، نسبت به نیروی برترم، احساس خشم کردم و از این فکر که من پاک شده بودم فقط برای این که بمیرم ، ترسیدم. در عین حال ، احساس گناه می کردم، انگار حق نداشتم چنین احساسانی داشته باشم. احساس می کردم به جای این که شکرگزار این باشم که وضعیت بدتری ندارم، فقط در حال نالیدنم. ”
حالت روحی ، تغییر می کند و احساساتی که ما در نتیجه بیماری مان تجربه می کنیم ، طبیعی هستند. ما به خودمان این اجازه را می دهیم که این احساسات را همان گونه که هستند، تجربه کنیم و به دنبال راه هایی می گردیم که به جای این که از آن ها فرار کنیم ، با آن ها روبرو شویم. ما هم می توانیم به بیماری مان ، به چشم یک نفرین نگاه کنیم و هم می توانیم در قبال آن حالت مثبتی داشته باشیم تا به نفع ما تمام شود. یک بار دیگر ، ما خودمان را در یکی از موقعیت های طوفانی زندگی یافته ایم که روحیه مان ، نقش مهمی را در گذر موفقیت آمیز از آن ، ایفا می کند. در حقیقت ، بقا و بهبودی ما ، بستگی به طرز برخورد روحی و روحانی مان دارد.
یک تجدید عهد با بهبودی از طریق برنامه معتادان گمنام در چنین زمان هایی ، ضروری است. با تجدید عهد برای سپردن اراده و زندگی مان به مراقبت نیروی برترمان ، ما راهی را باز می کنیم که اجازه می دهد این نیرو در زندگی مان کار کند. در جستجو برای پیدا کردن بهترین مسیر در طی بیماری مان ، دعا و مراقبه ابزار نیرومندی هستند.
کمک کردن به بقیه کسانی که با یک بیماری مزمن یا غیرقابل علاج ، زندگی می کنند ، به ما کمک می کند تا بفهمیم که تنها نیستیم. حمایت کردن از دیگران و مشارکت تجربه مان با آن ها ، می تواند باعث شود که از خود محوری که اساس بیماری ماست ، پرهیز کنیم.
” زبان من ، قاصر از بیان تشکر و قدردانی نسبت به بعضی از دوستان معتادم و راهنمایم ، می باشد. آن ها ، نگذاشتند که من احساس تنهایی کرده یا در احساس افسوس به حال خود ، غوطه ور شوم. تلفن کردن ، سرزدن های روزانه ، بردن من به جلسات ، چیدن بالش و پتو در ماشین های شان برای این که من در ماشین ، احساس راحتی کنم ، از جمله ، محبت های آنان بود.”
ارتباط تنگاتنگ ما با انجمن ، بسیار حائز اهمیت است. اگرچه ، واکنش بعضی از دوستان معتاد ما در انجمن ، نسبت به بیماری مزمن یا غیرقابل علاج ، توام با احساس ترس است ولی همیشه اعضایی وجود دارند که ما می توانیم به محبت و دسترسی عاطفی آن ها ، تکیه کنیم. اگر ما با واکنش ترس و درک نادرست سایر اعضاء ، روبرو شویم ، می توانیم از آن به عنوان فرصتی برای مشارکت با آن ها در مورد بیماری مان ، استفاده کرده و یا به سادگی، به احساس ترس آن ها ، اشاره کرده و آن را طبیعی ، قلمداد کنیم. می توانیم اجازه دهیم آن ها متوجه شوند که هر گونه حمایتی ، مورد استقبال ما ، قرار خواهد گرفت.
اگرچه همه ما به طور مستقیم تحت تأثیر یک بیماری مزمن نیستیم ولی اکثر ما کسی را می شناسیم که از یک بیماری جدی ، رنج می برد. این مسئله ، ممکن است یاد آور گفته کتاب پایه باشد که ” جدایی از فضای بهبودی و روح خدمت به دیگران ، رشد روحانی ما را کند می سازد.” به عنوان معتادان در حال بهبودی NA. وظیفه ما این است که حمایت و عشق بی قید و شرط خود را نثار اعضایی کنیم که به شدت بیمار بوده و به طرز یاس آمیزی ، به این عشق ، نیاز دارند.
“در طول ماه های آخر، احساس می کردم، هیچ کاری نکرده ام و نتوانسته ام ، آن طور که باید ، محبت های دوستم را جبران کنم. احساس گناه ، عذابم می داد. فکر می کردم که به هیچ عنوان ، دوست خوبی نبوده ام. به هرحال ، در مورد این احساس ، با دوستان ام در جلسات ، مشارکت کردم و با روشن بینی نسبت به مفهوم پیام بهبودی ، متوجه شدم که من در حد توانایی ام ، بهترین تلاش ام را کرده بودم و این که تلاش من، به اندازه کافی خوب بود.”
افراد نزدیک به کسی که یک بیماری مزمن دارد ، از دوست و همسر گرفته تا راهنما ، ممکن است با احساساتی مثل بی یاوری ، ترس ، کم کفایتی و اندوه روبرو شوند. وقتی کسی که برای ما مهم است ، بیمار می شود ، تمام این احساسات ، طبیعی و قابل انتظارند.
شاید درد آور ترین احساس ، فکر از دست دادن عزیزمان است. در این زمان ها ما باید به خودمان یادآوری کنیم که شخص مورد علاقه ما، در حال حاضر ، زنده است و با یک بیماری، زندگی می کند. با تأکید بیشتر بر روی زندگی ، می توانیم به جای این که نعمت لحظه حال را از خودمان بگیریم ، قدر امروز را بدانیم و از هر گونه نگرانی در مورد اتفاقی که شاید در آینده رخ دهد، رها باشیم.
” مردی که من راهنمای او بودم ، با داشتن ده سال پاکی در NA، به من تلفن زد و خبر بدی داد ، دکترها گفته بودند که او بیماری غیرقابل علاجی دارد که در عرض ۶۰ روز ، او را خواهد کشت. اگرچه ، او به مدت دو سال دیگر زندگی کرد و به کار کرد برنامه بهبودی ، ادامه داد. شهامت او ، برای همه ما ، الهام بخش بود و جای او همیشه ، خالی خواهد بود. او نمونه ای از زندگی با اصول NA بود که هرگز فراموش نخواهد شد.
کار کردن قدم ها در هدایت ما به سمت پذیرش ، امری حیاتی است. از طریق این فرایند ، ما خودمان را آماده می کنیم تا به وسیله تمامی قدرت روحانی و امیدی که بهبودی در اختیارمان قرار می دهد ، با واقعیت بیماری مان ، کنار بیاییم. ما به مرور یاد می گیریم که اجازه دهیم تغییرات در بدن ، ذهن و روح مان ، ایجاد شوند.
ما متوجه شده ایم که با پیروی از پیشنهادات ساده این جزوه ، می توانیم با بیماری یا مصدومیت ، مقابله کنیم. پایه ریزی یک زیربنای محکم در بهبودی ، به نفع ماست. ما می توانیم با استفاده روزانه از اصول روحانی ، فراز و نشیب های زندگی را پشت سر بگذاریم.

راه کارهایی در مواقع رویارویی با بیماری
بعضی از اعضای ما به این نتیجه رسیده اند که فهرست پیشنهادات زیر ، در مقابله با تأثیر بیماری در بهبودی شان ، مفید بوده است .
• تا آنجا که می توانید ، به جلسات NA ، بروید.
• با راهنمای تان ، ارتباط تنگاتنگ داشته باشید .
• نشریات NA را مطالعه کنید.
• با سایر اعضای NA ارتباط داشته و از آن ها ، تقاضای حمایت کنید.
• در مورد احساسات تان بنویسید.
• دوازده قدم و دوازده سنت را تمرین کنید.
• دعا و مراقبه کنید.
• در مورد افکار و احساسات تان ، به صورت صادقانه و باز مشارکت کنید
• خودتان را به عنوان یک معتاد در حال بهبودی به متخصصین پزشکی معرفی کنید.
• قبل از مصرف داروهای بدون نسخه و معمولی ، با پزشک تان صحبت کنید.
• ترتیبی بدهید تا به هنگام جراحی یا سایر درمان های پزشکی که طی آن باید از دارو استفاده کنید ، یکی از اعضای NA در کنار شما ، حضور داشته باشد.
• به طور صادقانه و وضعیت خود را ارزیابی کرده و در مورد روش های دیگری به غیر از درمان دارویی تحقیق کنید.
• مسیر بهبودی تان در انجمن معتادان گمنام را ادامه دهید.