يوهپ در زندان : ماجراهای یوهپ ۵

يوهپ در زندان

آزادی ما، مسئولیت ما

ديروز از طرف كميته H&I به زندان رفتم و از تجربه خودم براي زنداني هايي پيام رساني كردم، كه با تمام وجودم درك شون ميكردم. براشون گفتم كه: خيلي وقتا توي زمان مصرف دستگير ميشدم و ٢ روز بعد هم آزاد ميشدم.

آخرین بار ٢ سال قبل از پاكيم به خاطر همراه داشتن مواد دستگير شده بودم، موادي كه همراهم بود خيلي كم بود اما به هرحال به قيد وثيقه آزاد بودم!!! حرف زدن درموردش با راهنمام برام آزار دهنده بود، راهنمــام مي گفت تو حتي نمي دوني چقدر قراره توي زندان باشي و بايد اين كار نيمه تموم رو تموم كني، امــا پايان دادن بــه اين كابوس شبانه كار آسوني نبود… ديدن ماشــين گشــت و ردشدن از جلوي كلانتري حالمو بد مي كرد. وقتي تلويزيون زنداني ها رو نشــون مي داد و خودمو در كنارشــون تصور مي‌كردم خيلي اذيت مي شدم. سايه ي اون جرم هميشه روي زندگيم بود.

وقتي مصرف كننده بودم ودســتگير ميشدم برام نگاه آدما اهميتي نداشت و يا حداقل حقارت ناشــی از نگاه اونا بي اهميت بود، چــون من مواد مصرف مي كردم و با مصرف مي تونستم خیلی از احساساتم رو انکار کنم. اما بعدها توی پاکی، در حال كاركرد قدم، با داشتن چندتا رهجو، پر از ترس از قضاوت آدم ها، ترس از دســت دادن شغل، ترس از همون نگاه ها كه قبلا برام اهميتي نداشــت وترس هاي متفاوت ديگــه كه هركدومشــون بــه تنهايي مي تونســتن منو فلج كنن، بايد وارد زندان ميشدم.

روبرو شــدن بــا مجرم، بــا مصرف كننده، روبرو شــدن با يوهپ كه پاكه ولي به خاطر اعتیادش در گذشته امروز بايد تاوان پرداخت كنه … دوبــاره لباس زندان و مخـــوف ترين احساسات از تاريك ترين بخش وجودم، من درد مي كشيدم و از طرفي حرف هاي راهنمام نور امیدی بود به تاریکی های درونم.

يه روز از همون روزاي عجيب و غريب، معجزه ي من و نيــروي برترم با چند ماجراهای یوهپ يوهپ در زندان آزادی ما، مسئولیت ما راهكار ساده و ابراز هاي روحاني اتفاق افتاد. من خودمو معرفــي كردمو برخالف تصورم كــه فكر مي كــردم ٨ ماه بايد زنداني بشم ٣ ماه طول كشيد و تمام.

رفتم زندان وقتي لباس زندان رو پوشيدم با خودم مي گفتم چرا الان؟ چرا بايد اين لباس تنم باشــه؟ و هزاران چرا و خودآزاري. من وارد فضائي شــده بودم كه يه روزي جاذبه هاش رفتار اراذل گونه و درگيري و الفاظ ركيك بود و امروز همون جاذبه ها برام توليد دافعه مي‌كرد.حضورم توي زندان اذيتم مي‌كرد. ميرفتم يه گوشه خلوت و دعــاي آرامــش ميخوندم. تحمل هر لحظهش برام دردناك بود.

يه روز يه صداي آشــنا شــنيدم، يه ادبيات آشــنا . اون روز كميته H&I توي بنـد جلســـه گذاشته بود. فقط خدا مي دونه كه چقدر تشــنه شنيدن بودم. چقدر نياز به اين جلسه و شنيدن همين كلمات ساده رو داشتم ، خب من خيلي وسوسه مصرف داشتم و توجيهم اين بود كه اگر توي زندان مصرف كنم، وقتي بيام بيرون مي تونم از نو شــروع كنم، يا توي زنــدان دليلي براي پاكيم وجود نداره.

يه اتفاقي افتاد؛ من با كســاني آشنا شدم كه با داشتن حبس ابد پاك بودن، من كســي رو ديدم كه زير حكم اعدام بود و به شدت پيگير كاركرد قدم هاش بود. انگار داشتم يه جهان ديگه رو تجربه مي كردم. ديدن يه آدم بدون ملاقاتي و بــدون انگيزه بيرونــي، ديدن تلاش و انگيــزه آدمايي كه توي زنــدان ، به روال برنامه زندگــي مي كردن و مدت ها بود بار سنگين درد اعتياد رو زمين گذاشته بودن.توي اون خلوت پاك ها اميد روشنتر از اين حرفا بود كه بشه به تاريكي مصرف و اعتياد نگاه كرد.

از اون روز به بعــد حالمو نگام عوض شــد. ديگه خــودآزاري و سرزنشــي نبود. توي همون زندان شــروع كردم به خونــدن نشــريات، در جلســات شــركت كردمو ســعي كردم خدمت كنم ، بلاخره دوره م تموم شــد و بايد مي امدم بيرون. انگار ســنگين ترين بار دنيــا از روي دوشم برداشته شد. اون احساسات بد، اون همه حال مكدر، ديگه ترسي نبود.

من مسوؤليت اشتباهم رو پذيرفتم. توي پاكي تاوان اشتباه زمان مصرف رو دادم. واقعا “من مسئول بيماريم نيستم ولي مسئول بهبوديم هستم” برام معنا پيدا كرد. يه بار ديگه تــوي بزنگاه هاي زندگيم راهنما به دادم رســيد. تونســتم ازش كمك بگيرمو تســليم باشــم. كمك خواســتن توي NA هيچ وقت براي من بي پاســخ نموند. چيــزي كه من الزم داشــتم اميد بود و اينو از راهنمام گرفتم.براي ســاده تر شــدن زندگيم مسئوليت هامو ميشناسم و بهشون عمل مي كنم. من تونستم با قدرت، ايمان و شهامت، از ترس بزرگ زندگيم عبور كنم، چقدر اين رفتــن به زنــدان انگيزه هامو براي پاكي، براي كمك يــك معتاد به معتاد دیگه، بيشتر كرد. چقدر زندگيم هموار شد و موانع سرراهم برای سربازي، ادامه تحصيل، ارتقای شغلی و بيرون اومدن از اون پيك موتوري برداشته شد. امروز از اين آزادي ســبك بارم، هرروز من يه آزاديه، هرروز من يه مسوؤليت جديده و من به اين انجمن مديونم.