مُردِگی با اعتیاد

مُردِگی با اعتیاد | ۳۲ سالگی سنی بود که همیشه در سالها و روزهای کودکی و نوجوانی ام فکر می کردم هیچوقت به آن دست پیدا نمی کنم . همیشه چیزی درونم می گفت که تو تا سی سالگی بیشتر زنده نیستی ، تو شب تولد سی سالگیت خواهی مُرد و من مُردَ‌م ، دقیقا شب تولد سی سالگی ام !

اما چگونه می نویسم اگر مُرده ام ؟

بعد از آن که مُردَ‌م فهمیدم که زنده شده ام و سی سال زندگی را که گمان می کردم زنده ام را مُرده بوده ام . من از نطفه ای مرده شکل گرفتم!!!، در رحم مادرم جنینی مُرده بودم به طوریکه مادرم و دیگران می پنداشتند که زنده ام تا روزی که مرده به دنیا آمدم .
مادرم نوزادی را در بغل گرفت و به او شیر داد که مرده بود ، طعم شیری که می خورد هیچ ، درکی هم از آن کسی که به او شیر می دادنداشت و حتی بوی مادرش را هم نمی دانست . آنچنانی که مادر مرا شیر می داد و جثه ریز و نحیف نوزادانه ام رشد می کرد همچنان از روح خبری نبود تا بدانم که من نیز مانند دیگران زنده ام .

بزرگ و بزرگتر شدم

کودکی مرده که هیچ احساس خوبی راجع به زندگی کودکانه خود نداشتم ، در مدرسه یا کوچه و خیابان ، فرقی نمی کرد ، من تنها در درون خویش با دنیایی از احساس متفاوت بودن با همسالانم ، این تفاوت زنده و مرده مرا همیشه آزار می داد و این احساسات باعث شد که دقیقا زمانی که باید شور و شوق کودکانه ام دنیا را غرق شادی کند ، در درونم احساس پوچی بی حد و حصری به وجود آمد ، اینجا بود که چیزی درونم گفت به زودی خواهی مُرد ، برای چه تلاش می کنی .

با آنکه خودم نیز نمی دانستم که مُردَ‌م   و قرار نیست که بار دیگر بمیرم همیشه از مرگ می ترسیدم . بالای سر پدرم می ماندم و نفس کشیدنش را از ترس اینکه مبادا مرده باشد نگاه می کردم و با هر دم و بازدمش هزار بار جان می دادم ، در روزگاری که همه احساس سرزندگی و شادی داشتند سایه مرگ بر سرم سایه انداخته بود و وجودم را غمی عمیق فرا گرفته بود .

خلاء درونی

در نوجوانی ام فهمیدم که چیزی درونم کم است و نمی دانستم چیست ؟ آری درونم پوچ و خالی از هر احساسی بود که بتوانم با همسالانم احساس همسانی کنم . به هر کاری دست می زدم تا دیده شوم ، تایید شوم و عزیز ؛
اما دست به هر کاری زدم چون مرده بودم می مرد، مُردِگی با اعتیاد .
در نوجوانی ورزش کردم و تا مدتها خلادرونم را پر کرد . اما در همان سالهای ورزشی هم بارها و بارها چیزی مرا از تلاش جدی باز می داشت . چیزی درونم می گفت برای چه تلاش می کنی ، به زودی خواهی مُرد. درس خواندم و دانشگاه رفتم چیزی درونم گفت به زودی خواهی مُرد .

کار کردم که پولی درآورم چیزی درونم گفت به زودی خواهی مرد . حتی عاشق شدم و دختری را تا حد جنون دوست داشتم اما باز هم چیزی درونم گفت تلاش نکن به زودی خواهی مرد . سربازی رفتم و باز هم چیزی درونم گفت تو تا سی سالگی بیشتر زنده نیستی !!!

همه آن چیزی را که می توانستم داشته باشم و داشتم رها کردم و خود مرده ام را به شیطان سپردم ، من مُردَ‌م ، ۱۰ سال طولانی ، سرد و بی روح از سالهای مردگی را با شیطان زندگی کردم ، به سختی برایم گذشت ، هر کاری می کردم تا دیگران مرا ببینند و از همه مهمتر خودم احساس زنده بودن ، بودن و وجود داشتن کنم، نا امیدانه سالهای باقی مانده از زندگی که گمان می کردم در آن زنده ام را با مصرف مواد مخدر ادامه دادم .

آن شب فرا رسید ، شب سالگرد سی سالگی ام ، سالگرد سی سال مُردِگی .

آن شب اما از اولش جور دیگر بود ، انگار حضور کسی یا چیزی را از سر شب در کنارم حس می کردم . بوی مرگ می دادم و خودم حسش کرده بودم ، می دانستم که امشب شبی معمولی نیست ، و همچنین یادم نمی آمد که چه تاریخی را برایم یادآور می شود . اما طبق معمول هرشبم ، آنجایی رفتم که هرشب می رفتم و کاری که هرشب می کردم را انجام می دادم مصرف کردم و مصرف کردم و مصرف ، گریه می کردم و مصرف می کردم . مُردِگی با اعتیاد شب از نیمه شب گذشته بود که دیگر نفهمیدم چه شد .

مُردَ‌م یا که شاید زنده

مُردَ‌م یا خواب بود یا رویا ، برزخ بود یا جهنم و بهشت نمی دانم ، فقط مُردَ‌م و سپس زنده شدم تا اینبار نه فقط زنده باشم و نفس بکشم ، بلکه زندگی کنم و لذت ببرم . در رویایی که در آن شب یک اتفاق روحانی برای من افتاد و تازه فهمیدم که سی سال مرده زیسته ام ، سی سال بدون ذره ای ارتباط با روحم و وجود خداوند. بعد که بیدار شدم همه جسم و ذهن و روحم می گفت که مصرف مواد بس است و NA راه نجات من از این درد است.

همان شب قطع مصرف کردم و پا به اولین جلسه NA گذاشتم، مرا در آغوش کشیدند و سال‌های مُردِگی با اعتیاد تمام شد . حضور خداوند در زندگی ام جاری شد . حال فهمیدم و می دانم که خلاء درونی‌ام از کودکی، خداوند بود، خداوندی که من درکش می کنم. امروز احساس زنده بودن دارم و دیگر آن کودک افسرده ی مرده روحی که آن سالها بودم نیستم .

امروز دوساله شدم و مانند کودکی نوپا دست در دست راهنما و همدردانم، در مسیر بهبودی و اصول انجمن معتادان گمنام، پاک از هرگونه ماده مخدری قدم بر می دارم .

سیف الله از ری