روح سنت ها: پیام رسانی و پایان انزوا

روح سنت ها: پیام رسانی و پایان انزوا

روزهای تلخ و دشوار انزوا به پایان رسیده است. این پایان با قرار گرفتن یک روز پاک پس از آن روزها میباشد. از ابتدای حضور در NA و شروع بهبودی، من چه بخواهم و چه نخواهم دارای پیام هستم. حتی اگر پیام من بـه ایـن جمله ساده منتهی شود که «بـدون مـواد مخدر میتوان یک روز پـاک را پشت سر گذاشت».

حضور دیگر اعضا درکنار همدیگر و شکلگیری آنها بــه عنوان یـک گروه، ایـن تـوان را در مــن ایجــاد میکنــد کــه ایــن روزهــا را تــداوم داده و بیشـتر پـاک بمانـم. ایـن پـاک مانـدن بــه مــا در رســیدگی بــه هــدف اصلــی NA کمــک میکنــد تــا در امــر پیامرســانی دارای پیــام بهبــودی باشــیم.

شــاید بــه ایــن موضــوع فکــر کنیــم کــه پیــام NA بطـور کلـی چیسـت؟ چـه ویژگیهایـی دارد؟ آیــا مــن بــه عنــوان یــک عضــو دارای پیــام هســتم؟!… ســنتها و پیگیــری هــدف معتــادان گمنــام همــواره ایــن کمــک را میکنــد تــا پایـه و اسـاس حضـور روحانـی NA چـه در داخـل و چـه خـارج از NA را بیشـتر درک کنیـم.

بـا حضـور در معتـادان گمنـام اتفـاق جالبی در مــن رخ داده اســت و ســبب شــده اســت ایــن اتفــاق نــه تنهـا بـرای خـودم، بلکـه بـرای دیگــران نیــز قابــل مشــاهده باشـد. در پیـام رسـانی مـا بـه دنبـال ایـن هسـتیم تـا تأثیری کـه معتـادان گمنـام در گفتـار، رفتــار وکــردار مــا گذاشــته اســت را در قالــب اصــول ۱۲قــدم و ۱۲ســنت پیــام رســانی کنیــم.

بــا برگــزاری جلســات، پذیــرای حضــور افــرادی هســتیم کــه پیــام عشــق و امیــد مــا را شــنیده اند و تمایــل بــه قطــع مصــرف و ادامــه راه بهبــودی را دارنــد. امــا ایــن عشــق و امیــد موجــود در مــا ســبب شــده اســت کــه بــرای جلـو آوردن دسـت یـاری بـه سـمت افــراد نیازمنــد در اجتمــاع، فراتــر از مرزهــای خانگــی رفتــه و حضــور خودمــان را اطـلـاع رســانی کنیــم. بلــه! ایــن داســتانی جالــب و زیباســت.

از انــزوای مــن و پنــاه بــردن در محیطهــای ناســالم تــا دعــوت کــردن دیگــران بــرای بــا مــن بــودن در محیطهــای ســالم و ســازنده. شــوق و اشــتیاق رهایــی هرچــه بیشــتر در چشــمانم بــرق میزنــد و بــرای رســیدن بــه ایــن هــدف بــا دیگــر اعضــا در مکانهــا و ســازمانهای مختلفــی حضــور خواهیــم داشـت. بطـور کلـی در هـر جاییکـه افـرادی در آن جـا هسـتند و از درد اعتیـاد در عذابنـد مـا خواسـتار حضـور در بیـن آنهـا هسـتیم. صــرف نظــر از فعالیــت آن ســازمان، کــه نسـبت بـه هـدف مـا بطـور مرتبـط یـا غیـر مرتبـط فعالیـت میکنـد مـا پیـام رهایـی از اعتیـاد فعـال را اطـاع رسـانی خواهیـم کـرد.

بــا حــس خــوب و اشــتیاقی فراتــر از آنچــه بـرای خـود باشـد بـه پیشـواز دوســتانی که خواســتار رهــــایی از بنــد ا عـتــیــــاد فعــــــا ل هســتند و درمراکــز تــرک اعتیــاد بــه انتظــار دســت یافتــن بــه راه رهایــی هسـتند خواهیـم رفـت. دوسـتانی کـه وعـده مــا میتوانــد برایشــان دلنشــین باشــد امــا اجبــار بــه مصــرف مــواد و هیــولای اعتیــاد آنهــا را در گرمخانه هــا و یــا حتــی در کوچــه خیابانهــا محبــوس خــود کــرده اســت.

بــه واسطـــۀ فعـالیتهــایی کــــه کمیـته هـــــا ی فـرعــــی در NA انجــام می د هنــد پــــــــا بــــه زنــــدان هـــــا و بیـمارســــتانها گذاشــته و بــه معتــادان ایــن نویــد را میدهیــم کــــه در صــورت لمــس کــردن دســتان مــا عضــوی از مــا هســتند و دســت آنهــا را بــه محبــت و همدلــی میفشــاریم. ایــن همدلــی و همــدردی از اهــداف همیشــگی و پیوســته مشــوق مــا بــوده اســت. ایـن مهـم مـا را ملـزم کـرده اسـت تـا جایـی کــه حضــور مــا ســازمانی را تأییــد نکــرده و اهــداف مــا بــا آنهــا درهــم گــره نخــورد بــا تکیـه بـر خـط مشـی NA در دسـترس دیگـر معتــادان باشــیم.

مهمتریــن ویژگــی کــه دریافــت کننــدگان پیــام مــا دارنــد تمایــل آنهــا بــه پــاک بــودن اســت و تفاوتهــای ظاهــری آنهــا برایمــان ناچیــز اســت. مــا در پیام دهــی احســاس برابــری و یکســان بــودن را اجــرا میکنیــم و تفاوتهــا را کنــار میگذاریــم. چراکــه هــدف مــا ارجحیــت دارد تــا شــخصیت خاصــی کــه مــن بــه عنــوان یــک عضــو خواهــم داشــت و ایــن همـان توانمنـدی اسـت کـه سـبب شـده پیــام عشــق، امیــد و رهایــی مــا دارای قــدرت بیشــتری باشــد. هیــچ چیــز ارزش درمانــی کمــک یــک معتــاد بــه معتـاد دیگـر را نـدارد و مـا متعهدانـه خواســتار اطــاع رســانی ایــن پیــام کارا هســتیم.

مــا فقــط و فقــط بـرروی یـک هـدف تمرکـز داریـم و آن رســاندن پیــام بــه یــک معتــاد در عــذاب اســت.

زمانــی کــه در راســتای ایــن هــدف قــرار داریــم از حاشــیه هــا بــه دور هســتیم و یــا درصــورت دخــــیل شــدن در حاشــیه هــــا برگشــت بــه نقطــه مرکــزی بــرای مــا کار دشــواری نخواهــد بــود. تفکــرات گوناگــون کنــار میرونــد و از بدعتهایــی کــه مضــر بــوده و ســبب آســیب رســاندن بــه گروههــا میشــود ممانعــت مـــیکند.

تنهــا هــدف اصلـی در سـطح گروهـی، مـن را یـاد تنهــا هــدف اصلــی بــه عنــوان یــک عضــو می انــدازد کــه پــاک مانــدن اسـت و در متعاقـب آن زندگـی تـوأم بـا پیشــرفت و بهبــودی کــه از مهمتریــن آنهـا هدفمنـد زندگـی کـردن و داشـتن آینــدهای اســت کــه از قبــل برایــش زمینه ســازی شــده اســت. هنگامــی کــه درپــی داشــتن یــک پیــام ســالم و ســازنده بــرای دوســتان بهبــودی ام هســتم بــه ایــن فکــر فــرو مــیروم کــه آیــا از ثمــرات آن پیـام بهره منـد شـده ام و در حفـظ آن کوشـا هســتم کــه شــالودۀ آن ســبب شــده باشــد پیـام را در اختیـار دیگـران قـرار دهـم و ایـن  کمــک میکنــد تــا نــگاه عمیــق و دقیقــا روشــن بینانه ام از خــودم برداشــته نشــود.

آری! انــزوای مــا در ابتــدا بــا تمایــل بــه ملحـق شـدن بـه معتـادان گمنـام بـه اتمـام خـود رسـید و امـروز بـا ملحـق کـردن دیگـر دوســتان همــواره در حــال شکســت اســت.