خیار شوری که دیگر خیار نمی‌شود ! “سرمقاله هفتم”

حالا که بهار رسیده است و همه چیز از اول سبز می‌شود، شاید فکر کنیم که می‌شود زمستان را به باد فراموشی سپرد و همه چیز را از نو شروع کرد.

سلامی به سبزی و نشاط بهار، سلام به شما خوانندگان عزیز مجله یک وعده هزاران پاداش.

امروز مطلبی توسط تیم ترجمه به دستم رسید که به یاد خاطره‌‌ی تلخ روزی افتادم که برای کمک به همنوعانم و اهدای خون اقدام نمودم.

-آیا شما تاکنون مواد مخدر مصرف کرده‌اید؟

با وجودیکه بیش از ده سال پاک از هرنوع ماده مخدری بودم، ترجیح دادم که پاسخ صادقانه بدهم و کارمند مرکز مربوطه هم ضمن تشکر از حس نوع دوستی من، سعی کرد متوجهم نماید که برای رفتارهای مخاطره انگیزم در گذشته قابلیت اهدای خون را از دست داده‌ام و این خدمتی نیست که من بتوانم انجام دهم.

چقدر تلخ؛ حس می‌کردم مانند خیار شوری هستم که دیگر خیار نمی‌شود. بعد از آن روز چندین بهار دیگر نیز آمد و رفت و دنیا بارها و بارها سبز شدن و روئیدن مجدد را تجربه کرد و من آموختم که روئیدن در اتفاقات گذشته نیست، که در پیدا کردن راه‌های جدید است.

ما می‌دانیم که بیماری اعتیاد تا چه حد خطرناک و مهلک است و درمان شناخته شده‌ای ندارد و همه ما از ارزش درمانی کمک یک معتاد به معتاد دیگر آگاهیم. کلام، حرف و نوشته‌ی هیچکس نمی‌تواند معجزه‌ی کلام من و تو در نجات جان یک معتاد را داشته باشد.

اگر به سبب بیماری‌ام فرصت‌هایی از من گرفته شده، به سبب بهبودی و با کمک نیروی برتر و انجمن معتادان گمنام، فرصت رقم زدن یک معجزه در هر روز به من داده شده است.

امید و زندگی با این شماره از یک وعده هزاران پاداش تقدیم شما و همه معتادان باد.

امیدوارم که بهار و فروردین ۱۳۹۸ شروعی مجدد برای تغییرات مداوم در پرهیز از رفتارهای اعتیادی گذشته و یافتن راه های جدید در زندگی به روال برنامه داشته باشیم.