الهامات تازه در حین خدمت

الهامات تازه در حین خدمت

سلام و درود خدمت همدردانم
امروز که این نامه را برای ماهنامه وعده می نویسم چند سالی هست که پیام NA را در زندان از بچه های H&I گرفتم و چند سالی هست که در این کمیته حضور دارم، و مشغول پیام رسانی هستم.
می خواهم پیامی را که در حین خدمت و توزیع آدرس جلسات در مراکز تجمع معتادان گرفتم را با همدردانم در میان بگذارم و مطمئن هستم کمک یک معتاد یه معتاد دیگر در آن شب اتفاق افتاد و برای من هم تجربه روحانی رقم خورد.
آری، الهامات تازه …
در اوج شلوغی و خستگی کاری روزانه در انتهای شب قرار داشتیم با چند نفر از دوستان که در کمیته H&I با هم خدمت می کردیم برای توزیع آدرس جلسات به حومه شهر برویم اما از چند روز قبل احساس و فکری را با خود حمل می کردم که دیگر بعد از این چند سال خدمت در NA باید همه چیز را رها کنم و بروم دنبال زندگی شخصی خودم. به خودم میگفتم تو دیگر خدمت هایت را کرده ای چند سالی است درگیر این موضوع هستی حتی گاها افکار معتادگونه با این شکل که برو و فضا را خالی کن تا کس دیگری بیاید خدمت کند به سراغم می آمد و مدام در فکرم به دنبال یک راه گریز می گشتم. تا کی میخواهی به این کار ادامه دهی چقدر جلسه؟ چقدر خدمت؟ چقدر آموزش؟ و …؟؟؟ آنقدر این افکار و احساسات در من قالب شده بود که ماهیت اعتیاد را داشتم فراموش می کردم. فراموش می کردم اعتیاد این دشمن زیرک زندگی به دنبال کوچک ترین روزنه ای برای دوری من از جلسات و کشتن من می گردد. با وجود موفقیت هایی که در دوران بهبودی، کار و زندگی ام پیدا کرده بودم در یک قدمی فریب خوردن از اعتیاد بودم تا آن شب که در جمعی از همدردانم که در مکانی نا مناسب تجمع کرده و در حال مصرف بودند، حضور یافتم. طبق روال شروع به استقبال از دوستان همدرد و پخش آدرس جلسات کردیم. در این حین با چند تن از دوستان همدرد همکلام شدم که ناگهان یکی از دوستان من را صدا کرد و از من خواست تا چند لحظه ای کنار آن ها بنشینم. زمانی که نزدیک شدم یکی از آن ها گفت این شخص را می بینی و با انگشت اشاره یکی از همدردانی که وضع و اوضاع خوبی نداشت به من نشان داد و گفت این بچه محل شماست! من با او سلام علیک کردم و دست او را فشردم و شروع به صحبت کردم. او با کمال تعجب از من پرسید تو کجا؟ اینجا کجا؟ برای چی این مسافت طولانی را طی کردی و به اینجا آمدی؟ من هم با لبخند به او نگاه کردم و گفتم به خاطر شما با وجود اینکه اشک در چشمانش بود و بغض در گلو داشت دستم را گرفت و گفت من پنج سال پاک بودم که غرور مرا فرا گرفت و فراموش کردم که بیماری اعتیاد دارم، فراموش کرده بودم که از کجا آمدم و دیگر به جلسات نرفتم. خدمت را کنار گذاشتم و سرانجام مصرف کردم. من زن دارم، خانه دارم، زندگی دارم، اما الان بیست روز از مصرفم می گذرد و هیچ کس از من خبری ندارد، خودم هم روی خانه رفتن را ندارم و شروع به گریستن کرد. چند لحظه ای او را در آغوش گرفتم. در آن لحظه حضور نیروی برتر را به شدت احساس کردم، پیام این دوست همدردم به قدری برای من تکان دهنده بود که گویی یکبار دیگر خداوند من را حمایت کرد و متوجه بیماری کشنده اعتیاد شدم. ناگهان گویی به چند سال پیش خودم برگشتم و دقیقا در مکانی مشابه احساسات مشابه این دوستم را داشتم. در بیابان های اطراف شهر پرسه می زدم در حالی که خانه و زندگی داشتم. به قدری تنها بودم که فقط آرزوی مرگ می کردم. آن شب یک بار دیگر پیام به من رسانده شد و احساساتی که سال ها فراموش شده بود بار دیگر در من تداعی شد. دقیقا انگار در آن لحظه من باید آنجا می بودم و آن پیام را دریافت می کردم. زمانی که پیام رسانی مان تمام شد و در راه برگشت بودیم آتش اشتیاق در من مجددا شعله ور شده بود و تمام وجودم پر از احساس شکر گزاری از خداوند بود. یک بار دیگر مصمم تر نسبت به گذشته تعهد خودم در خدمت به NA را تجدید کردم. در انتها می خواهم خبری خوب را با شما در میان بگذارم. امروز که این نامه را می نویسم همان دوستم که آن شب در حال مصرف بود هشت روز است که پاک است. آری این است محصول کمک یک معتاد به یک معتاد دیگر…

بازگشت به صفحه اصلی نسخه مهرماه